De adrenaline giert door je lijf. Het houdt je alert: klaar om te vechten of vluchten. Het gevaar? Dat is in de verre verste niet te bekennen. Geen reden tot stress, toch? Je lichaam vertelt je anders.
Altijd AAN staan vraagt veel van je. Het zorgt voor een onrustig gevoel in je lichaam, dag en nacht. Cafeïne maskeert je vermoeidheid. En zo raas je non-stop door. Momenten van rust zorgen voor nog meer onrust.
Deze onrust geeft je het gevoel dat je leeft. Je kunt bergen verzetten. Het maakt dat je ertoe doet. Wat blijft er over als dit wegvalt? Is het de leegte waarvoor je vlucht?
Sneltrein
Als je jezelf niet hoeft te voelen, hoef je ook geen verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Je sluit jezelf buiten. Ergens weet je dit heel goed, maar je hebt geen idee hoe je deze sneltrein tot stilstand brengt. Totdat je lichaam dit voor je doet. Dan lig je eruit.
Tot die tijd raas je door. Dat je jezelf met moeite bij kunt benen, laat je niemand merken. Je laat je niet kennen want dat maakt je kwetsbaar.
De moeilijkste stap
Misschien is de moeilijkste stap voor jou wel om hulp in te schakelen. Dat voelt als een zwakte. Maar het is juist krachtig om voor jezelf te kiezen. Je bent belangrijk. Belangrijk voor jezelf.
Begin met kleine stappen. Neem een goede vriend of vriendin in vertrouwen en vertel wat er gebeurt in je lijf. Geef er woorden aan, benoem het.
Sta je open voor professionele hulp? Zoek iemand waarbij je je veilig voelt. Iemand bij wie je je schild durf te laten zakken. Het mag, kwetsbaar zijn.
