Soms is het al een verademing op zich om woorden te geven aan wat er in je woedt. Door te benoemen wat gehoord wil worden. Het zet meteen van alles in beweging. Niet altijd fijn, want je gaat voelen. Maar het haalt wel de druk van de ketel.
Hoe weet je wat je voelt?
Daar is soms wat hulp bij nodig. Want je probeert uit alle macht de pijn bij je vandaan te houden. De pijn die je ooit heeft doen besluiten dit nooit meer te voelen.
Maar het leeft in je.
Het overwoekert.
Het zoek zich een weg naar buiten.
Zijn alle uitgangen dichtgetimmerd? Dan zet het zich vast in je lichaam. Je krijgt vage klachten. Je gaat in je hoofd wonen. Of je voelt helemaal niks meer.
Je schild laten zakken - in alle kwetsbaarheid
Je raakt uitgeput van al dat vechten. En eigenlijk heeft het geen zin. Het is een gevecht dat je nooit zult winnen.
Maar om dan zomaar het harnas in de ring te gooien, is wat veel van het goede.
Wat dacht je van een korte adempauze? Even je schild laten zakken. Even rust.
Een korte adempauze, het lijkt zo simpel. Maar hoe?
Je bent zo gewend om te vechten, dat je geen idee hebt hoe het anders kan. En dat is begrijpelijk. Het is je manier van overleven.
Mag ik je uitnodigen om zo af en toe eens naar binnen te gaan? En te luisteren naar de stem die zegt:’ik kan niet meer, ik ben uitgeput’?
Door hiernaar te luisteren, krijgt het bestaansrecht. En dat is de eerste stap. Groter hoeft niet, meer hoeft niet. Door voorzichtig ruimte te geven aan het deel in je dat zich al zo lang schuilhoudt, kun jij een beetje ontspannen. En barst de strijd weer los? Weet dan dat je altijd een pauze in kunt lassen. Wanneer je maar wilt, hoe lang je maar wilt. Jij bepaalt.
