Op de middelbare school had ik een geschiedenisdocent waarbij ik me niet echt op mijn gemak voelde. Nu was geschiedenis ook niet mijn meest favoriete vak.
Ik was best een serieuze leerling, maar tijdens de les van meneer Eurlings kon ik moeilijk mijn aandacht vasthouden. Ik zat achter in de klas en mijn buurvrouw was veel leuker dan de oudheid.
Van kwaad tot ergernis
Meneer Eurlings begon zich steeds meer aan mijn onoplettendheid te ergeren. Ik ving signalen van hem op en af en toe zette hij me voor het blok. Het werd steeds minder fijn om naar zijn les te gaan. Mijn lichaam gaf dat haarfijn aan. De geschiedenisles was het laatste lesuur en gedurende de dag bouwde de spanning op. Mijn buik verkrampte, ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het ging zelfs zo ver, dat ik regelmatig ziek naar huis fietste, tot overgeven aan toe.
De signalen van mijn lichaam
Ook na de middelbare school lag ik regelmatig op bed met een verkrampte maag. Ik dacht dat het bij me hoorde. De een heeft last van hoofdpijn, de ander van buikpijn. Maar het was mijn buik die me vertelde hoe het met me ging.
Tegenwoordig heb ik zelden buikpijn meer. En als mijn lichaam signalen afgeeft, pak ik ze op. Vaak weet ik waar mijn klacht vandaan komt en onderzoek ik wat er in mijn leven om aandacht vraagt.
De sleutel tot zelfbevrijding
Hoe goed sta jij in contact met je lijf? Christiane Beerlandt heeft hier een mooi boek over geschreven: De sleutel tot zelfbevrijding. Een encyclopedie van de psychosomatiek. Nu hang ik daar niet alles aan op, maar het raakt de kern vaker wel dan niet.
Wat er bij buikpijn staat?
Klik op te foto om hem groter te bekijken.
